Uitspraken van Yara om nooit te vergeten!

* We staan bij de Action in een veel te lange rij. Yara kijkt verveeld om zich heen. Dan ziet ze een meneer buiten de rij staan die een sigaretje aan het rollen is. Ze loopt naar hem toe en vraagt; 'wat ben jij aan het doen?' 'Ik maak een sigaret' zegt de meneer... 'Wat doe je daar dan mee als klaar is?' 'oproken natuurlijk' zegt de meneer die zich ineens niet meer zo op zijn gemak lijkt te voelen. 'Dat is toch heel vies en je word ziek van' zegt Yara. 'kan je maar beter niet doen, ziek zijn is toch niet leuk joh'. 'Heb je dat van je papa geleerd?' vraagt de meneer. 'neeeee zegt Yara, papa niet oproken, papa wil niet ziek worden joh' Yara ziet dat ik klaar ben en wenst de meneer nog een fijne dag. De vrouw van die man bleek achter mij in de rij te staan en zegt; 'nou.. hopelijk zet dit hem aan het denken want van mij neemt ie het niet aan'

Hiep hiep hoera!! Noa is 5 jaar!!

Hier lag ons kleine meisje, al een paar weekjes oud, in haar veel te grote bedje.

En nu 5 jaar later...

Is ze al zo'n grote meid!!!

Een nieuw bed voor oma

Ik leg de telefoon neer en haal 3 keer adem. Maar het was de kleine meis niet ontgaan; mama is een beetje verdrietig...
Bezorgd loopt ze naar me toe en legt een hand op mijn arm. Met haar allerschattigste stemmetje vraagt ze: "aaaahh mama jij verdrietig?"
"jij huilen?" Ik knik ja en veeg de tranen weer van me gezicht. "waarom mama?" "waarom jij huilen?" "iemand boos op jou?" "ben je gevallen?"
Nee, stel ik haar gerust. Met mama zelf is niks aan de hand, maar ik kreeg net telefoon en toen hoorde mama dat oma vanacht uit haar bed is opgestaan, naar buiten gelopen is en de weg kwijtraakte. En dat maakt mama een beetje verdrietig. "ow" zegt Yara... en kijkt me met grote ogen aan. "maar dan had oma mama of juf moeten roepen. Doet Yara ook, maar Yara niet weglopen, oma wel." Dat is een goeie oplossing complimenteer ik haar! Alleen oma heeft geen mama of juf in de buurt zoals Noa en Yara als jullie het even niet meer weten, leg ik haar uit.
"dan moet oma niet weglopen meer" is haar concusie. Ben ik het helemaal mee eens en we gingen een lekker broodje smeren.
De tijd liep tenslotte door en Yara moest zo naar de peuterspeelzaal toe.

Om 15u komen Noa en Yara uit school. Noa vraagt vrijwel meteen heel vrolijk: "is oma weggelopen?" Ik knik, maar vertel ik er meteen bij,
ze is gelukkig weer gevonden en thuisgebracht. "van Yara gehoord met buiten spelen" zegt ze.
"mag oma niet meer doen" Zegt Yara heel fel. Om het een beetje te sussen leg ik haar uit dat oma waarschijnlijk een beetje in de war was.
"huh?" zegt Yara verbaasd.. "in de war??" Nog voor ik iets kan zeggen neemt Noa het woord: "oma is dementatia Yara" "kan oma niks aan doen"
"is ziek". "Ziek in het oor?" vraagt Yara die het denkt te kunnen plaatsen. "neeheee in hoofd" Noa begint wat geirriteerd te klinken.
Om het allemaal niet ingewikkelder te maken dan het al was besloot ik het op een andere boeg te gooien en de meiden te wijzen op het gevulde zwembad in de tuin. Het was tenslotte heerlijk warm weer, zonde om binnen te blijven! Nou daar hadden de dames wel oor naar. Binnen nog geen 5 minuten lagen ze lekker in het water te schateren en elkaar nat te spetteren.

Als Noa ruim een uur later een handdoek bij me komt pakken vraagt ze ineens: "waarom Yara geen nieuw groot bed? En oma het kleine bed (= een ledikant) van Yara. Dan kan oma niet weglopen".
Ik kijk haar lachend aan en zeg: "dat ik daar nog niet aan gedacht heb!" Nou zegt ze... is dat ook opgelost!

Heerlijk die vindingrijkheid van kinderen! Soms wilde ik dat het leven zo makkelijk was... 

Een magische oplossing...

Al een aantal nachten heeft Yara een krokodil op bezoek in haar kamer...
Helemaal overstuur zit ze rechtop in bed, te roepen naar haar papa en mama.
Gelukkig weet ze telkens al snel haar rust te vinden in het grote bed, veilig tussen ons in. Overdag praten we er nog over... voor ons is het misschien een droom, maar Yara heeft een echte krokodil op bezoek.
En dat is heel erg eng! Dan denk ik opeens aan de spray van aurora... een beetje extra bescherming kan ons meisje wel gebruiken. Ze vind het paarse flesje prachtig! Voor het slapengaan spray ik het 3 keer boven haar hoofd, ze ademd diep in en uit... mmm... wat ruikt dat lekker!
Ja dat klopt vertel ik... voor ons is dat een heel lekker luchtje, maar voor de krokodil niet! Als die deze geur in jouw kamer ruikt komt hij er niet meer in.
Hmm... maar het krokodillen-probleem was nog niet opgelost...Echt niet? Nee echt niet. Word ie er ook niet ziek van? Nee hoor!
Yara gaat gerust slapen. Midden in de nacht hoor ik haar weer huilen. Ze zit rechtop in bed. "mama krokodil is er wel en hij is ziek geword!"
Ow jee...dan moeten we de krokodil naar de dokter sturen! Gelukkig luisterde de krokodil heel goed en ging weg. En kon Yara dus gerust verder slapen.
De volgende dag bracht het boekje: "Anton kan toveren" me op een idee.
We pakken wat zwart en wit papier, extra glitters en prinsessen en cars-stickers voor de toverkracht en na wat geknutsel en frutsel hebben Noa en Yara hun toverstokjes klaar.
Samen probeerden ze het eerst op mama uit: "hocus pocus pas, mama weg was" En floep! mama was weg! Dat was even schrikken!
Maar gelukkig kwam mama vanzelf weer terug en wist Yara het zeker: ze kan toveren!
Met z'n 3-en bedachten we een toverspreuk: "hocus pocus bollekes bil, weg is de krokodil!" Na een paar keer flink oefenen zat ie erin.
We legden de toverstokjes boven op de piano, want door moest je voorzichtig mee zijn, al die magie! En gingen de meisjes gerust buiten spelen. In de avond brengt papa Yara naar bed en ze namen de toverstok mee. Na een verhaaltje en een liedje ging ze lekker slapen.
Om 3 uur word ik wakker van gerommel op Yara haar kamer... Dan hoor ik zachtjes: "hocus pocus bil, weg krokodil!"
En het is stil... glimlachend ga ik ook weer verder slapen.
De volgende morgen lag Yara nog heerlijk te slapen. Toen ik haar wakker maakte zei ze blij: "mama het lukte! De krokodil is weg! Yara kan echt toveren"
En of ze dat kan! De krokodil is nooit meer terug gekomen. En mocht ie dat toch wel doen, of een ander eng iets heeft ze altijd haar toverstokje bij haar bed liggen en de magie in haar handjes om het zo weer te laten verdwijnen.

Sterren kijken

Het is een zonnige Woensdagmiddag en Noa en Yara zitten op hun krukjes voor het raam op Yara haar kamer naar buiten te kijken. Kijk! Ster! Roept Yara opeens. En daar ook een! Roept Noa.
Neeeee zegt Yara, dat is de zon. Ow reageert Noa even niet wetende wat ze verder nog moet zeggen.
Kijk! Oma-ster roept Yara. Ja! Roept Noa blij. En daar is Opa-ster! 
Goed gevonden Noa! Heel goed! Complimenteert Yara haar grote zus.
Kijk! Hoor ik Yara weer roepen. Isa-ster! Neeee zegt Noa. Juf Lisa is niet dood. Telt niet. 
Die is bij andere kindjes. Yara houdt vol… toch Isa-ster. Ik zie haar stilletjes wegdromen met een glimlach op haar gezicht.
Dan zegt ze stralend: Yara kan Isa-ster zien, Isa kan Yara-ster zien.
Yara gaat Isa niet vergeten, Isa gaat Yara niet vergeten.

De nieuwe Uri Geller?

“Mama, wakker worden” hoor ik Noa zachtjes roepen vanuit haar slaapkamer. Ik kijk op de wekker; 7.15u. Het is voorjaarsvakantie, maar uitslapen doen de dames niet aan! “mama, wakker worden!” roept ze nu iets harder en dwingender.
Ik gaap een keer, rek me uit en besluit dan toch maar het bed uit te stappen. Als ik de deur van Noa haar kamer open maak zit ze al rechtop in bed. “goedemorgen!” zeg ik vrolijk. “Nee” zegt Noa serieus. “De batterijen van mijn zaklamp zijn leeg. Al twee dagen! Nu kan ik niet meer in het donker kijken”.
“He wat vervelend, we zullen zo eens kijken hoe we dat op kunnen lossen” reageer ik even serieus terug. “Ja” reageert ze opgelucht. Ineens horen we uit de andere slaapkamer met een behoorlijk volume: “mama ik wil opstaan, Yara wil naar beneden!!” Kom, zeg ik tegen Noa, gaan we naar Yara toe. Yara is blij verrast om mama én Noa te zien! Ze word door Noa meteen op de hoogte gebracht van het laatste nieuws: de zaklamp perikelen. Yara heeft er nog niet zoveel oor naar. “Kom meiden, gaan we naar beneden”
Als de boterhammen en de melk op zijn pakt Noa haar zaklamp erbij. “zal ik even nieuwe batterijen pakken?” vraag ik terwijl ze de lege uit de zaklamp haalt. “Nee hoeft niet” zegt ze tot mijn grote verbazing. “Ik vul ze zelf wel!” Ze pakt de batterijen in haar hand, gaat midden in de kamer staan… strekt haar armen en knijpt haar ogen stevig dicht. 10 tellen later doet ze haar ogen open: “zo, klaar!” Ik moet de batterijen er weer in doen. Vol spanning kijken we met z’n 3-en toe als Noa het knopje indrukt……. Helaas, er gebeurd niks! “hmmm…” mommelt Noa… “doe toch maar nieuwe batterijen. Ik moet nog wat oefenen”

Bang in bad? Elmo schiet te hulp!

Noa en Yara zitten aan tafel te tekenen. Plots horen ze boven de kraan. “Ik ga niet in bad!” zegt Noa meteen. “Ikke wel! Ikke wel!” juicht Yara en ze springt al van haar stoel.
Noa begint te huilen. Ze loopt van tafel en kruipt angstig achter het gordijn. Een steeds weer terugkerende situatie… Sinds Noa in het ziekenhuis heeft gelegen is ze zo bang om in bad te gaan. We hebben van alles geprobeerd. Maar helaas… de trukendoos was bijna leeg en Noa nog steeds panisch. “Trauma’s worden op den duur vergeten” probeerde de kinderarts ons gerust te stellen…
Het bad was inmiddels vol en Noa zat nog steeds verstopt achter het gordijn te huilen en krijssen. Elke keer probeer ik het vol goede moed, maar vandaag kon ik het niet opbrengen. Ze was 2 dagen ervoor ook al geweest. Een keertje overslaan zou toch niet zo erg zijn?
Dacht ik…Ik ging bij haar zitten en zei:”weet je wat, vandaag hoef jij niet in bad,
dan gaat Yara wel en kom jij er op een krukje bij zitten. Ineens was ze stil en keek me aan. “Yara wel in bad, Noa niet in bad?” vroeg ze nog even voor alle zekerheid.
Ik knikte bevestigend. “Oké! Kom Yara!”riep ze opgelucht en hand in hand liepen ze naar boven. Yara zat al snel in bad en pakte haar sesamstraat vriendjes erbij. “mama verhaaltje vertellen?” vroeg ze. “Ja! Ja!”riep Noa. Ze zat veilig in een hoekje van de badkamer, maar voor het verhaal kwam ze dichterbij zitten. “Niet spetteren hoor Yara!”
Oké, daar gaat ie dan… Bert, Ernie, Pino en Elmo gingen zwemmen. Ze sprongen een voor een in het water. Behalve Ernie, die stond aan de kant te bibberen: “ikkk durfff nietttt”. “Gewoon springen!”riep Bert. Elmo had met hem te doen. Bang zijn is niet leuk wist hij. “Zal ik je helpen?” vroeg hij. Ernie pakte zijn hand en plons! Hij sprong in het water.
Noa en Yara beginnen te klappen en juichen. Wat dapper van Ernie!
Ineens zie ik dat Noa haar kousen uit heeft getrokken en bij het bad is gaan staan. “Ik ben ook bang, Elmo mij ook helpen?” Natuurlijk wilde Elmo dat! Noa trok haar kleren uit. “En nou?“ vroeg ze voorzichtig… Ik tilde Elmo op van de rand en hij zei tegen Noa: ”hou mij maar vast dan kan je zo het water in stappen. Er gebeurd niks want Elmo is bij jou” Noa pakte Elmo stevig vast…zuchtte een keer en …stapte voorzichtig in het water! Yara en ik juichen en klappen. “Het lukte!”riep Noa blij en ze ging voorzichtig zitten. 
Ik was zo trots op haar!! Met tranen in mijn ogen keek ik toe hoe de meiden samen zaten te spelen in het water. Elmo die Noa over haar angst heen hielp. De oplossing lag weer eens dichterbij dan ik hem had gezocht…