Ik leg de telefoon neer en haal 3 keer adem. Maar het was de kleine meis niet ontgaan; mama is een beetje verdrietig...
Bezorgd loopt ze naar me toe en legt een hand op mijn arm. Met haar allerschattigste stemmetje vraagt ze: "aaaahh mama jij verdrietig?"
"jij huilen?" Ik knik ja en veeg de tranen weer van me gezicht. "waarom mama?" "waarom jij huilen?" "iemand boos op jou?" "ben je gevallen?"
Nee, stel ik haar gerust. Met mama zelf is niks aan de hand, maar ik kreeg net telefoon en toen hoorde mama dat oma vanacht uit haar bed is opgestaan, naar buiten gelopen is en de weg kwijtraakte. En dat maakt mama een beetje verdrietig. "ow" zegt Yara... en kijkt me met grote ogen aan. "maar dan had oma mama of juf moeten roepen. Doet Yara ook, maar Yara niet weglopen, oma wel." Dat is een goeie oplossing complimenteer ik haar! Alleen oma heeft geen mama of juf in de buurt zoals Noa en Yara als jullie het even niet meer weten, leg ik haar uit.
"dan moet oma niet weglopen meer" is haar concusie. Ben ik het helemaal mee eens en we gingen een lekker broodje smeren.
De tijd liep tenslotte door en Yara moest zo naar de peuterspeelzaal toe.
Om 15u komen Noa en Yara uit school. Noa vraagt vrijwel meteen heel vrolijk: "is oma weggelopen?" Ik knik, maar vertel ik er meteen bij,
ze is gelukkig weer gevonden en thuisgebracht. "van Yara gehoord met buiten spelen" zegt ze.
"mag oma niet meer doen" Zegt Yara heel fel. Om het een beetje te sussen leg ik haar uit dat oma waarschijnlijk een beetje in de war was.
"huh?" zegt Yara verbaasd.. "in de war??" Nog voor ik iets kan zeggen neemt Noa het woord: "oma is dementatia Yara" "kan oma niks aan doen"
"is ziek". "Ziek in het oor?" vraagt Yara die het denkt te kunnen plaatsen. "neeheee in hoofd" Noa begint wat geirriteerd te klinken.
Om het allemaal niet ingewikkelder te maken dan het al was besloot ik het op een andere boeg te gooien en de meiden te wijzen op het gevulde zwembad in de tuin. Het was tenslotte heerlijk warm weer, zonde om binnen te blijven! Nou daar hadden de dames wel oor naar. Binnen nog geen 5 minuten lagen ze lekker in het water te schateren en elkaar nat te spetteren.
Als Noa ruim een uur later een handdoek bij me komt pakken vraagt ze ineens: "waarom Yara geen nieuw groot bed? En oma het kleine bed (= een ledikant) van Yara. Dan kan oma niet weglopen".
Ik kijk haar lachend aan en zeg: "dat ik daar nog niet aan gedacht heb!" Nou zegt ze... is dat ook opgelost!
Heerlijk die vindingrijkheid van kinderen! Soms wilde ik dat het leven zo makkelijk was...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten